१.
सांडवा काढू चला
भौतिकाचा केवढा अतिरेक झाला;
पारखा माणूस झाला माणसाला.
कारणाने वा विनाकारण असो, पण-
काळजीचा लाभला वर काळजाला.
देत जाणे, रिक्त होणे या रितीने -
प्रेम करणे फक्त ठावे प्रेमळाला.
पहिलवानाला जयाने लोळवावे;
तोच सांभाळून घेतो निर्बलाला.
रेष ओलांडून जाते 'ती' तरीही-
बोलते दुनिया बिचार्या रावणाला.
फेकली छत्री स्वत:हुन तूच राणी;
बोल का तू लावते या पावसाला.
संयमाचे धरण झाले खूप मोठे;
सांडवा काढू चला आता मनाला.
३.
जीवन म्हणजे
जीवन म्हणजे उठणे पडणे ,रांगत जाणे;
सुख-दु:खाच्या चेंडूला हे झेलत जाणे.
अपुल्यासाठी कर्माचा पुरुषार्थच उत्तम;
वाइट नसते गरजुंसाठी मागत जाणे.
दुसर्याच्या मदतीने नभात उडणार्याच्या-
हातात उरते डोळ्यादेखत फाटत जाणे.
लोकांताची नशा निराशा वाढविते ,तर-
जमवुन घ्यावे एकांताला वाचत जाणे.
जगून झाले असेल नि:सिम मनापासुनी;
त्याला जमते मरतांनाही नाचत जाणे.
कुणा-कुणाला भेटत जाशिल कुठवर मित्रा;
जमायला तुज हवे स्वत:ला भेटत जाणे.
भितीमुळे ही कार्यमग्नता किती वाढली;
कठीण झाले एकांताला पेलत जाणे.
३.
मनात ज्याच्या स्वर्ग
पडेल कोडे अशी नेहमी वागत असते;
मौनाने तू होकाराला झाकत असते.
दार उघडले माझ्यासाठी कळते तेव्हा;
तुझा चेहरा तुझ्या हातांनी लपवत असते.
शब्दांशिवाय भाव मनातील कळून जातो;
जेव्हा राणी तू डोळ्यांनी बोलत असते.
मनात ज्याच्या स्वर्ग नांदतो सदासर्वदा;
त्याच्यासाठी जहन्नूमही जन्नत असते.
नयेच पळवू घास कुणाच्या तोंडामधला;
उपवाश्याच्या शापामध्ये ताकत असते.
सांभाळावा 'शेप' तिने तो खुशाल आपुला;
आई पण बाळाला रोजच पाजत असते.
प्रेमाच्या प्रांतात भयाला थारा नसतो;
नीतीच्या देशातच भीती नांदत असते.
४.
कदाचित
पाहिल्याने वाचलो असतो कदाचित;
हासलो, आरासलो असतो कदाचित.
पाहिली असती गझल तू ऐकवूनी;
ऐकतांना भारलो असतो कदाचित.
घ्यायची होती परीक्षा एकदा तू;
पात्र मी तुज वाटलो असतो कदाचित.
तू धरा होवून देती साद मजला;
मेघ होवून सांडलो असतो कदाचित.
जिंकले होते जगाला मी कधीचे;
मी तुझ्याशी हारलो असतो कदाचित.
कातरीची काय होती गरज राणी;
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा