घातल्या ना फुंकरी जखमास कोणी;
देत नाही प्रेरणा जगण्यास कोणी.
बांधती आपापले अंदाज सारे;
जाणिले ना माझिया हृदयास कोणी.
केवढी शोकांतिका शहरातली या;
देत नाही लाकडे सरणास कोणी.
जाणतो प्रेमास मी, हेही खरे पण
भेटला ना अंतरी पुजण्यास कोणी
खोदतो माझ्याच मी कबरीस आता;
यायचे नाही मला पुरण्यास कोणी.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा