१.
ही तुझी वेदना दरवळू लागली;
प्रीत आता कुठे मज कळू लागली.
तू बरसला जिवाच्या दिव्यावर असा;
ज्योत पाण्यातही पाजळू लागली.
माझिया अंतरी हाय शिरताच तू;
वादळे या दिशेला वळू लागली.
आज शालीनतेची मुकी पाखरे-
झाड सोडून माझे पळू लागली.
ह्या नव्या चक्रवातात आता जुनी;
उंच शिखरे सहज कोसळू लागली.
स्थीर मातीत होती मनाच्या उभी;
तीच तत्वे अता डळमळू लागली.
धुंद ,स्वच्छंद ,निर्बंध जगण्यास ह्या;
रेशमी बंधने आवळू लागली.
काय झाले असे केशराची फुले;
वाळवंटात ही आढळू लागली.
हा ऋतू कोणता मनधरा तापली ,
चिंब ओली निराशा जळू लागली.
बंद करताच मी नयनदारे सख्या;,
आसवे पापण्यांना छळू लागली.
ही प्रतीक्षा तुझी प्राण-जात्यावरी ,
आर्द्र दाणे क्षणांचे दळू लागली.
शब्द गेले कुठे काय झाले मला;
आज माझी जिव्हा,अडखळू लागली.
चंद्र येता मिठीच्या नभी हासरा;
लाजरी सांज हलके ढळू लागली.
२.
हवा कशाला आरसा ?
तुला दिसे जग,तू तसा !
जगात सूर्ये वाटतो;
घरात नाही कवडसा.
महान होण्याची तुला-
कुठून सुचली अवदसा.
अजून माणुस व्हायचा-
विचार नाही फारसा.
भिकार स्वप्ने पाहशी;
कशास माझ्या राजसा.
कधी न वस्त्रे लाभती;
तुलाच कां रे कापसा.
असून नसण्याचा सदा;
मला मिळाला वारसा.
मुळात दु:खाच्या तुझ्या;
तुझी सुखाची लालसा.
कुणी न पैसा तुज दिला;
तरीहि ये रे पावसा.
तुला हवे जर नाव तर;
'कलीम' त्यागी तू कसा.
३.
भाबडा शंकर
नाही मायाळू सासर;
कडू लागते साखर.
दीस पावसाचे आले;
नदी काठी माझे घर.
जीव पारा-पारा झाला.
तुझ्या ओंजळीत धर!
आकाशाच्या कातळाला;
कधी फुटेल पाझर?
त्यानं समुद्र ओतला;
माझी रिकामी घागर.
सात पिढ्या पाटीलकी;
औंदा पडीत वावर.
विष माझ्याच वाट्याला;
मीच भाबडा शंकर.
४.
सूर मागाया तुझे जीव झाला बासरी;
परतुनी आली पुन्हा तान माझी बावरी.
शांत कुठल्या सागरी,दूर तू,अतिदूर तू ;
मी इथे हेलावतो वादळी लाटेवरी.
स्पंदने दारावरी थाप जेंव्हा मारती;
नेमका तेंव्हाच मी हाय रे नसतो घरी.
मी कुणा दावू अता वांझ एकाकी व्यथा;
लाजरी माझी जिव्हा, आसवे ही लाजरी.
झोपली सारी घरे;पेंगले प्रासाद ही;
जागते अजुनी तरी,एक पागल पायरी.
५.
दूर - दूर त्या रानामध्ये सूर्य झोपला सरणावरती;
हळुच थांबली संध्या तेथे जाता-जाता वळणावरती.
अनुरागाची लाज राखण्या,सर्वस्वाचे अर्घ्य दिले अन
मान टाकली सूर्य-फुलाने गहिवरलेल्या पर्णावरती.
पालीच्या चालीने आता जनावरे ही काळोखाची;
बघा निघाली चरण्यासाठी,नीलनभाच्या कुरणावरती.
ओसरल्यावर तेज रवीचे भरती आली आठवणींना;
डोळ्यांमधले पाणी पागल आणि सांडले चरणावरती.
दळून अपुले अवघे जीवन उरलेले क्षण जगण्यासाठी;
कुणी बापुडा कवी इथे हा रचतो ओव्या मरणावरती.
६.
अल्पसे हे दु:ख याचा फार बोभाटा नको;
पण भिती वाटेल इतका दीर्घ सन्नाटा नको.
वेदना दे,वंचना दे,दे तुझी दु:खे मला;
हे सुखांचे पीक मजला,यामध्ये वाटा नको.
ठेवतो सांगून तुजला ऐक मंबाजी जरा;
आज वाटेवर तुक्याच्या,एक ही काटा नको.
मी नको म्हटले तरी तू वेळ माझा घेतला;
मोजके आयुष्य असता,हा असा घाटा नको.
देत मी नेहमीच आलो घेतले तू ही जरी;
कर्ज माझ्यावर तुझे,हा न्याय उफराटा नको.
रुतुन कायमचेच बसतिल पाय नजरेचे जिथे;
त्या तुझ्या डोळ्यांत ऐसा रेशमी गाटा नको.
मी यशाच्या,अपयशाच्या,पार गेलो रे पुढे;
जीवनाच्या सांजवेळी,ज्वार अन भाटा नको.
वादळांनो शांत व्हारे,काळ आहे झोपला;
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा