१.
जरी तापला
जरी तापला,शेवटी यार आहे;
किती गोड त्याचा पहा वार आहे.
पराजय कुणालाच चुकणार नाही;
पचव तो, विजय दूर का फार आहे?
किती लाघवी रीत नाकारण्याची;
नकारातही आज होकार आहे.
कशी वाटते आज बेरंग मेंदी?
विधीचा कसा आज शृंगार आहे.
करू काय? हे ओठ...हे दात माझे;
विरोधात माझेच सरकार आहे.
कसे त्यास गझलेत आणू कळेना;
खुदाचा निराकार आकार आहे.
उगवणार जे पेरले तेच अंती;
तुझ्या जिंदगीचेच हे सार आहे.
नजरबंद करतेस झटक्यात एका;
मदारी तुझी ही नजर फार आहे.
घडा पालथा काय भरणार 'साबिर'?
खटाटोप साराच बेकार आहे!
२.
दुनियेस त्या जिवाची
जो पेटला जगास्तव त्याला जरा जळू द्या;
दुनियेस त्या जिवाची कळकळ तरी कळू द्या.
गझलेस राजरस्ता तो दाखवून गेला;
या आजच्या कवींचा तांडा तिथे वळू द्या.
शिशिरातही बिचारे ते फडफडीत बसले;
ते पान फार पिकले, त्याला सुखे गळू द्या.
झाला प्रचंड बभ्रा त्याच्या प्रतारणेचा;
कोर्टामधे नको ती चर्चा तरी टळू द्या.
अद्याप लोक काही मोताद भाकरीला;
साबिर म्हणे अशांची गरिबी तरी पळू द्या.
३.
झाली संध्याकाळ
.
आकाशाला पांघरतांना झाली संध्याकाळ मंडळी!
धो-धो वर्षा कोसळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
उल्का झाली धावत आली तारकास हे नंतर कळले;
मनी मुक्याने मुसमुसताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
परिस्थितीच्या जात्यामध्ये भरडत होतो मी जखमांना;
आक्रोशाने घुटमळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
असे कोणते ठिकाण आहे दुःख वेदना नसेच जेथे;
तिथून त्यांना पांगवतांना झाली संध्याकाळ मंडळी!
सरस्वतीच्या सागरात मी शंख शिंपले वेचत होतो;
अथांग सागर खळबळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
स्वप्नामधल्या रंगमहाली सौभाग्याचे हिरवे लेणे;
आनंदाने रिमझिमताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
सूर्याच्या अन चंद्राभवती जळत राहिलो मेणाजैसा;
मेण सुतासह मिणमिणतांना झाली संध्याकाळ मंडळी!
कळ्या फुलांची बाग बहरली मला नेमके कळले तेव्हा;
सुगंध त्यांचा दरवळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
फुशारकीचे कालिदास ते रत्नपारखी स्वतः समजती;
मनेच त्यांची जळजळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
नकोच 'साबिर' हेवेदावे करू नका हो कृत्य अघोरी;
नैराश्याने तळमळताना झाली संध्याकाळ मंडळी!
४.
कळेना अशी कोणती
कळेना अशी कोणती चूक झाली?
जिची आज शिक्षा मला ही मिळाली!
दिशा आज त्याच्याच गातात गझला;
टवाळी किती काल त्याचीच झाली!
जगातून तो चालता जाहला अन्;
जगाला खरी आज किंमत कळाली.
मला तार वा मार मर्जीप्रमाणे;
उभा जन्म केला तुझ्या मी हवाली.
किती स्वप्न होते गुलाबी गुलाबी;
कळाले न केव्हा मला जाग आली!
अहोरात्र मी पूजले हाय ज्यांना;
अशी माणसे घातकी का निघाली?
किती लोक हे फोडती आज टाहो;
तुझा अंत साबिर असावा अकाली!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा